પ્રેમ

Monday, February 25, 2008

વૈશાખમાં જેમ તાપે બળી એ
એમ આજે હૈયું બળ્યું છે
તમે ન મળ્યાં ભલે પણ
તમારી યાદો ને માંરુ સરનામું મળ્યું છે
યાદોને તમારી બે રોક-ટોક આવવાં
બસ મારા જ હૈયાં નું ઘર મળ્યું છે
સવાર-સાંજ બપોર ને રાત
આવવાં નું રોજ એણે નક્કી કર્યું છે
દિલની ધડકન ને એક-એક શ્વાસ માં
નામ બસ તમારું જ ભળ્યું છે
પ્રેમની એ વાતો જે પ્રેમમાં વીતી ગઈ
યાદો ને રાખવાનું એ જ કારણ મળ્યું છે
ચાહવાનું તમને ના કારણ હતું કોઇ
ઝુંરવાનું ચાહતમાં તમારી સારણ મળ્યું છે
બે-ચાર દિવસોમાં જ ભૂલી ગયા તમે
ને વિતેલા દિવસો નું તારણ મળ્યું છે
પ્રેમ આ તમારો પાનખર ની જેમ
જીવતા જ જીવ અમારો લઇ ગ્યો છે
હાથમાં આવતા જ નામ તમારું લખે
કલમને ય મારી તમારું ઘેલું લાગ્યું છે
એટલું જ જણાવું છે મારે 'રાધેક્રિશ્ના'ને
પ્રેમની સજામાં શું 'દિલ્ ' ઘાયલ મળ્યું છે......
રાધેક્રિશ્ના....

Posted by Ashok at 11:06 AM 2 comments  

તું

આંખોમાં આવી રીતે તું દૃશ્યો ન મોકલાવ
ખાલી થયેલ ગામમાં જાસો ન મોકલાવ

ફૂલો ય પૂરબહારમાં હિંસક છે આજકાલ
રહેવા દે, રોજ તું મને ગજરો ન મોકલાવ

તું આવ કે પાડી રહ્યો છું સાદ હું તને
પહાડોની જેમ ખોખરો પડઘો ન મોકલાવ

ખાબોચિયું જ આમ તો પર્યાપ્ત હોય છે
હોડી ડુબાડવાને તું દરિયો ન મોકલાવ

થોડોક ભૂતકાળ મેં આપ્યો હશે કબૂલ
તું એને ધાર કાઢીને પાછો ન મોકલાવ


- રમેશ પારેખ

Posted by Ashok at 10:08 AM 0 comments  

જોક્સ

Sunday, February 24, 2008

છગન : ‘મારો કૂતરો મારા જેટલો જ સમજદાર છે !’
મગન : ‘કોઈને કહેતા નહિ ક્યાંક તમારે કૂતરો વેચવાનો થાય તો તકલીફ પડશે.’


પુત્ર : ‘પપ્પા, હું આજથી મારું પોતાનું દવાખાનું શરૂ કરું છું. મને તમારી સફળતાનો મંત્ર આપો.’
ડોક્ટર પિતા : ‘બેટા, દવા ન ઊકલે એ રીતે લખવી અને બિલ ઉકલે એ રીતે લખવાં.’

મગન : ‘ડૉક્ટર, રોજ હું 100 રૂ. ની દવા લઉં છું પણ કશો ફાયદો નથી થતો.
ડૉક્ટર : ‘મગનભાઈ ! રોજ 50 રૂ.ની દવા લેવાનું રાખો. રૂ. 50 નો ચોખ્ખો ફાયદો થશે ને ?!


2010નો અલ્ટ્રામોર્ડન
ભિખારી : ‘એ માઈ થોડા ખાના દે દે, કુછ ખાયા નહીં હૈ…’
સ્ત્રી : ‘અભી બનાયા હી નહીં હૈ, ક્યા દૂં મેરા સર ?’
ભિખારી : ‘ગરમ ના હો માઈ ? ખાના બન જાને કે બાદ જરા મિસ કોલ દે દેના…..

Posted by Ashok at 9:45 AM 0 comments  

શરદ પૂનમ

Saturday, February 23, 2008

શરદ પૂનમની રઢિયાળી સદા
મને સાંભરે આપણી રાત, સખી !
હસે આકાશે ચંદ્રમા, તારા લસે;
મને સાંભરે આપણી રાત, સખી !
વદને નવજીવન નૂર હતું,
નયને પ્રણયામૃત પૂર હતું;
હૃદયે રસમાં ચકચૂર હતું,
મને સાંભરે આપણી રાત, સખી !
ન્હાતાં ન્હાતાં પ્રકાશમાં, પ્રેમ તણી
કીધી વિશ્રબ્ધ વાતો રસીલી ધણી;
કલ્પનાની ઈમારત કૈંક ચણી,
મને સાંભરે આપણી રાત, સખી !
તારું સ્વાર્પણ અંતરમાં જ લહું,
કથા અદ્દભુત એ જઈ કોને કહું ?
સ્મરનાં જલ માંહિ નિમગ્ન રહું:
મને સાંભરે આપણી રાત, સખી !
રાત રૂપાળી, રૂડી, રસાળી હતી;
આશકોની અપૂર્વ દિવાળી હતી;
આખી ઉત્સવ માફક ગાળી હતી !
મને સાંભરે આપણી રાત, સખી !
પ્રાણો આપણાનો ત્યારે યોગ થયો,
અંગેઅંગનો ઉત્તમ ભોગ થયો;
અને આખર આમ વિયોગ થયો !
મને સાંભરે આપણી રાત, સખી !
હસે આકાશે ચંદ્રમા, તારા લસે,
મને સાંભરે આપણી રાત, સખી !
શરદ પૂનમની રઢિયાળી સદા,
મને સાંભરે આપણી રાત, સખી !

Posted by Ashok at 10:33 AM 2 comments  

હું જીવી રહ્યો છું

કોઇ કોઇ વખત તને ભૂલી જવાય છે
દુનિયામાં કાંઇ પણ હવે માની શકાય છે

આકાશના એ રંગ તને યાદ તો હશે
રંગીન એટલું જ એ તારા વિનાય છે

હું ચાલતો રહ્યો છું અને ચાલ્યો જાઉં છું
જીવીજીવીને જાણે સમય થઇ જવાય છે

અય દોસ્ત ગઇ નથી હજી ગુંજાશ સ્મિતની
રોવાનાં કારણો તો મને પણ ઘણાંય છે

અહીં 'હું જીવી રહ્યો છું' ના જાહેર ચોકમાં
ક્યારેક 'તું નથી' ની હવા સંભળાય છે

જવાહર બક્ષી

Posted by Ashok at 10:00 AM 0 comments  

જોક્સ

Sunday, February 17, 2008

બે ગપ્પીદાસો વાતો કરી રહ્યા હતા.
એકે કહ્યું : ‘જ્યારે હું બર્મામાં હતો ત્યારે ત્યાં એક વાઘ ધસી આવ્યો. એ વખતે શું કરવું તેની મને કાંઈ ગમ પડતી નહોતી એટલે મેં તો પાણીની છાલક તેની આંખો અને મોં ઉપર મારી અને એ યુક્તિ આખર કામ કરી ગઈ. વાઘ તુરત જ ત્યાંથી ભાગી ગયો’
આ સાંભળી બીજો ગપ્પીદાસ બોલી ઊઠયો : ‘હા. તદ્દન સાચી વાત છે. હું એ વખતે ત્યાંથી જ પસાર થઈ રહ્યો હતો. જ્યારે એ વાઘ મારી તદ્દન નજીકથી પસાર થયો ત્યારે તેની મૂછોને મેં હાથ ફેરવ્યો ત્યારે ભીની હતી.’

*********

‘આપને હું દર મહિને ડૉક્ટર પાસે જતા જોઉં છું. દવાઓ પણ ખાસ્સી લાવો છો. આપને શી તકલીફ છે ?’
‘તકલીફ તો કશી જ નથી. પણ વાત જાણે એમ છે કે એ ડૉકટર મારો ભાડવાત છે. એ ભાડું ચૂકવતો નથી, એટલે મારી રીતે હું વસૂલ કરું છું.’

*********

યુદ્ધમાં દીકરો ગુમાવનાર પિતાને આશ્વાસન આપવાના ઈરાદાથી તેમની પાડોશી વૃદ્ધા ગઈ અને પૂછ્યું : ‘ગોળી ક્યાં વાગેલી ?’

‘બરાબર કપાળની વચ્ચે જ.’ છોકરાના પિતાએ કહ્યું : ‘ઈશ્વરનો ઉપકાર માનો કે આંખ તો બચી ગઈ.’ વૃદ્ધાએ આશ્વાસન આપતાં કહ્યું.

Posted by Ashok at 10:52 AM 1 comments  

આવને વરસીએ

Thursday, February 14, 2008

આવને આપણે જરા વરસાદ થઈને રમીએ,
કોઈનું નવ સાંભળીએ ને મુશળધાર વરસીએ.
ઓલ્યા કાળિયા વાદળને, દૂરથીજ હડસેલી દઈ,
પેલી રૂપેરી વાદળી ઉપર રિમઝિમ થઈ વરસીએ.
તને મારા સમ, જો હવે કર્યાં આંખ મિચાંમણા,
સદીઓથી સળગતી આપણી તરસને બુઝવીએ.
તું થઈ જાને નટખટ કહાનો, હું અલબેલી રાધા,
તારી વાંસળીના સૂરોની, ધારે ધારે ઝરીએ.
ધરતીકેરા પાલવડે, મુખ છુપાવી દઈ મલકીએ,
ઊણા ઊણા આયખામાં, આંખોના અમી ભરીએ.
આવને આપણે જરા વરસાદ થઈને રમીએ,
કોઈનું નવ સાંભળીએ ને મુશળાધાર વરસીએ.

- PracI Vyas

Posted by Ashok at 6:31 PM 5 comments  

બાળક અને વૃદ્ધ

થોડા સમય પહેલા કોઈ અંગ્રેજી ચિત્રકારે દોરેલું ચિત્ર સરસ ચિત્ર જોયું હતું કે એક અતિશય વૃદ્ધ માણસ લાકડીના ટેકે સ્વર્ગના દરવાજા તરફ જઈ રહ્યો છે, અને તે જ સમયે એક હસતા ગલગોટા જેવું નિર્દોષ બાળક બહાર નીકળી રહ્યું છે. બન્ને એકમેકની સામે મૂક હાસ્યથી જોઈ રહ્યા છે. બે ઘડી નજર હટાવવાનું મન ના થાય. ખરેખર જ વિધિની કમાલ છે !

એક બાળક અને એક વૃદ્ધ – એક જીવનમાં પ્રવેશ કરવા માટે પગ માંડે છે, જ્યારે બીજો જીવનમાંથી નીકળવા પગ ઉપાડતો હોય છે. બંન્નેની દિશા ભિન્ન છે, બન્નેના સ્વભાવ, વય, વિચારો, કલ્પનાઓ સઘળું અલગ છે છતાં એક બિંદુ એવું હોય છે જ્યાં આગળ આ બન્ને સામસામે મળે છે, એ બિંદુ પર બન્ને સરખા બની જાય છે. એકરૂપ જાણે, તેમનામાં કશો ભેદ રહેતો નથી. બન્ને જણાં જાણે મૌનમાં જ ઘણી ઘણી વાતો સમજાવી દે છે અને થોડા સમય માટે એકબીજાનો હાથ પકડી, આંગળી પકડી લઈને આનંદના સાગરમાં ગરકાવ થઈ જાય છે. સ્વાર્થી દુનિયા તેમની વચ્ચેથી ઓગળી જાય છે. તમે કલ્પના કરો, અથવા કદાચ તમે ક્યારેક જોયું પણ હશે કે એક અતિશય વૃદ્ધ અને એક નાનું ડગુમગુ ચાલતું બાળક (બન્નેની ચાલ સરખી જ હોય છે !) એકબીજાની આંગળી પકડી રસ્તામાં ચાલતા હોય….એ કેટલું સુખદ દશ્ય હોય છે ! એ દશ્ય વિચારમાં નાખી દે છે કે કોન કોનો સહારો ? બાળક વૃદ્ધનો કે વૃદ્ધ બાળકનો ? છતાં એક ફરક આંખે ઊડીને વળગે છે… એ છે… એક બિનઅનુભવી અને બીજો જમાનાને જાણે લો. છતાં બન્નેને એકબીજા સાથે સારું બને છે. અને આનું કારણ એ છે કે વૃદ્ધ – જે જમાનાને જોઈ ચુક્યો છે તેના ખાટામીઠા, કડવા સ્વાદોને પહેચાની શક્યો છે તે જિંદગીના અંતમાં આ કાવાદાવા, અને અટપટા સંસારથી દૂર રહેવા એક નિર્દોષ હૂંફ શોધતો હોય છે. તે થોડી શાંતિ મેળવવા ફાંફા મારતો હોય છે. તેને આ શાંતિ અને આવી નિર્દોષતા બાળકમાં જોવા મળે છે, કે જે દુનિયાદારીથી અજાણ… એવું પ્રભુનું પ્યારું, પોતાની મસ્તીમાં મસ્ત બની જીવતું હોય છે, કીલકીલાટ કરતું હોય છે. વૃદ્ધને આ તબક્કે તેનો સંગાથ સ્વર્ગ જેવો લાગે છે. તેના ઉકળતા, અશાંતિમય જીવનમાં થોડી સ્થિરતા આવે છે.

બાળપણના દિવસોને પાછા બોલાવી બાળક જેવા બની, તેમાં તન્મય થઈ પ્રભુનું નામ લેવાની સ્ફૂરણા તેના હૃદયમાં થતી હોય છે. આ રીતે અંતિમ તબક્કે બાળકનો સંગ કરાવીને પ્રભુ તેને શાંતિ અને મુક્તિનો માર્ગ ચીંધે છે. બાળક માત્ર નિમિત્ત છે પણ વિધિની વિચિત્રતા ને કોણ પારખી શક્યું છે ?

બાળક – કે જે વૃદ્ધની મુક્તિનું દ્વાર બન્યું છે, જે બીજી બાજુ આ સંસાર- સાગરમાં ઝંપલાવવા તૈયાર થઈને ઊભું છે. તેનામાં ઉત્સાહ થનગનતો હોય છે. વડીલોને પગલે ચાલવાનું તેનું કર્તવ્ય બની રહે છે, પણ હજી તે બાળક છે, તેના પગ અસ્થિર છે અને વડીલોને તે જલ્દી દુનિયાદારી શીખે તેની ઉતાવળ હોય છે…ત્યારે અણસમજુ બાળક પોતાની મૂંઝવણ ઉકેલવા વૃદ્ધની દોસ્તી બાંધે છે. વૃદ્ધ સઘળું જાણે છે અને તેને અપનાવવા ઉત્સુક હોય છે. બાળકને વૃદ્ધની કંપની ફાવે છે કારણકે તે તેના અજ્ઞાન, અણસમજુ બાળમાનસને ટેકો આપે છે. તેના જેવો થઈને તેની સાથે રમે છે, કાર્યો કરે છે અને બન્ને આનંદ અનુભવે છે.
જિંદગીનો આ એક એવો તબક્કો હોય છે જ્યારે માનવીના બે અલગ-અલગ સ્વરૂપો એકરૂપ બને છે. જીવનદોરીનું એક પ્રારંભબિંદુ અને બીજું અંતિમબિંદુ.


- PracI Vyas

Posted by Ashok at 6:30 PM 1 comments  

સ્નેહાંજલી

સ્થળ : સીમલા

સવારના પાંચ વાગ્યા નથી કે રાબેતા મુજબ માઈકલ જનરલ હોસ્પિટલમાં ચહલપહલ શરૂ થઈ ગઈ. વોર્ડબોય અને બાઈઓનો અવાજ, પેશન્ટોને જગાડતો, કપડાં – બદલાવતા કંઈનું કંઈ બબડાતા શબ્દો, બિમાર દર્દીઓના ઊંહકારા, સિસ્ટરની સુચનાઓ, બાઈઓની સફાઈ કરવાની ઝડપ, બધું એક મશીનની જેમ ટપોટપ આટોપાતું હતું.

રોહિત શર્મા, બારી પાસેના એક પલંગ ઊપર બેઠો હતો. તે પણ એક પેશન્ટ હતો આ હોસ્પીટલમાં, એક 12 વર્ષનો પેશન્ટ જેની આંખોમાં ખાલીપણું હતું છતાં બારી બહારના સોનેરી રંગના ફેલાતા જતા ઊજાસ ને જોઈને તેની આંખોમાં આહલાદકતા ભરાઈ ગઈ. તેને થયું કે આટલી સરસ સીમલાની સવાર સામે જોવાની કોઈને ફૂરસદ નથી. લાગતું હતું કે જાણે ઝાડ પણ સવારના ઊજાસને કારણે અને પંખીઓના ટહુકાથી હમણાં જ ઊઠ્યા છે. તે હતો તો બાળક પણ સંજોગોએ તેને ઠરેલપણું અને સમજદારી જલદીથી આપી દીધી હતી અને સાથે સાથે ભયાનક રોગ પણ. હા ! તેના હાર્ટનો એક વાલ્વ ખરાબ હતો તથા તેના ફેફસામાં પણ પાણી ભરાઈ જતું હતું. તે વિચારતો આ બિમારી મને જ શું કરવા મલી ? હવે મારી મા શું કરશે ? જો કે તેને ડર લાગતો પણ બિમારીનો નહીં, તેની ગંભીરતા તે સમજતો નહોતો. તેને ડર લાગતો હતો તેની મા નો. તેને મા ની બે આંખો દેખાતી, જે તેની સામે જોતી ત્યારે તે પોતે જાણે તેમાં આખીને આખી ઠલવાઈ જતી. તેના શબ્દો તેને યાદ આવતા, ‘જો રોહિત, દીલ લગાવીને ભણજે. તું તારી મા નો સહારો છે, જો જે મને ધોકો ના દેતો, નહીં તો તારી આ મા કોના સહારે ઊભી રહેશે ? પછી ગળે લગાડીને ચુમીઓથી તેનું કપાળ ગાલ ભરી દેતી.’ તે કહેતી તારા ઊજ્જવળ ભવિષ્ય માટે મારે જે કંઈ કરવું પડશે તે કરીશ. પણ તારા પપ્પાનું સ્વપ્નું તને એન્જિનિયર બનાવવાનું પુરું કરીને જ રહીશ. આપણી દૂરી ને દૂરી ના સમજતો, એ જ આપણો નજીક આવવાનો રસ્તો છે. તે સાંભળી રહેતો, મા ના માથાને પસવારતો અને મોટા માણસની જેમ દિલાસો આપતો.

તે સાચે જ જલ્દી મોટો થઈ ગયો હતો. સિમલાની કોન્વેન્ટ સ્કૂલમાં તે પાંચ વર્ષની ઊંમરથી ભણતો હતો. તેની મા મુંબઈ રહેતી હતી અને પિતા પરલોકમાં. એક રોડ એકસીડન્ટમાં તેમનું મૃત્યુ થયું હતું.
‘કેમ છે યંગ મેન ?’ તે ચમક્યો. બારી બહાર જોતા જોતા તેના વિચારો આંખોમાંથી આંસુ બની બહાર નીકળી પડ્યા હતાં, જેનું તેને ભાન નહતું. તેણે સામે જોયું, ‘ડૉ. થોમસ તેનો ખભો થપથપાવીને હસી રહ્યા હતા.

‘કેમ ખાટલો ખાલી કરવાનો વિચાર નથી કે શું ? ચલો નીચે ઊતરો અને સિસ્ટરને ચાદર ચેન્જ કરવા દો.’ તે શર્ટની બાંયથી આંખો લૂછતાં ફીક્કું હસીને નીચે ઊતર્યો. ડૉ. થોમસ ઘણા જ મળતાવળા અને માયાળુ હતા. સ્કૂલના ફાધર તેને એડમીટ કરવા લાવ્યા હતા તે પળ તેને યાદ આવી.

‘કેમ છો ફાધર ગોન્સાલવીસ ? આવો બેસો.’

ડૉ. એ હસતા હસતા આવકાર આપી હાથ મલાવ્યા. ફાધર પણ ‘ગોડ બ્લેસ યુ’ કહીને ખુરશી મા બેઠા. તેઓની જૈફવયના કારણે તેમનો અવાજ થોડો ધ્રૂજતો હતો પણ વાક્યો ઘણા જ મક્કમ નીકળતા હતાં. ‘થોમસ, આ રોહીત છે, તે મારા ચાઈલ્ડ જેવો છે. દુનિયામાં તેની એક મા છે અને બીજો ભગવાન. થોડા દિવસથી તેની આંખે અંધારા આવે છે અને છાતીમાં દુ:ખાવા સાથે ગભરામણ થાય છે. પસીનો પસીનો થઈને ચક્કર ખાઈને પડી જાય છે. આને તને સોંપું છું. તેનું નિદાન બરાબર કરજે.’ ત્યારબાદ ફાધર ચાલી ગયા હતા. તે દિવસથી – લગભગ બાર દિવસથી તે અહીં જ હતો. વિવિધ બલ્ડટેસ્ટો, અલગ અલગ રીપોર્ટસ, એક્સ-રે, સ્કેનિંગ, ઈન્જેકશનો વિ. તેનું રુટિન બની ગયું હતું. તેને ખબર ન હતી કે તેને શું થયું છે. ફાધર બે ચાર વાર આવ્યા હતા ત્યારે તેમણે કહ્યું હતું કે તારી મા ને સમાચાર આપ્યા છે અને કદાચ એક બે દિવસમાં આવશે. તેણે ફાધરને પૂછ્યું હતું, ‘મને શું થયું છે ?’

ફાધરે કહ્યું કે, ‘તારા દિલમાં ભગવાન બેઠા છે. તે તને સારું જ કરશે. હિંમત રાખજે. ચિંતા નહીં કર.’
વધારે તે પૂછી ના શક્યો. તેને થયું કે મને કહેત તો પણ મને શું સમજણ પડત. હા ! મારા દિલમાં ભગવાન છે તેમને જ પ્રાર્થના કરીશ કે મને સારું કરી દે.

આજે એ વાતને ચાર દિવસ થઈ ગયા. કોઈ ન આવ્યું. તે વિચારતો હતો કે મા કેમ ના આવી? તેને સમાચાર નહીં મળ્યા હોય ? તે ઘરે નહિ હોય ? ફાધર જુઠું તો ના બોલે.

‘ક્યા વિચારોમાં ખોવાયો છે રોહિત ?’ તેણે ચમકીને ડૉ. થોમસ સામે જોયું અને તેણે તેમનો હાથ પકડી લીધો. પછી તેમના પગે પડ્યો. અને રડતા રડતા કહેવા લાગ્યો, ‘ડૉ. મારી મા કેમ ના આવી? મને શું બિમારી છે ? મને હવે ડર લાગે છે. મને કહો ને પ્લીઝ.’

ડૉ થોમસે તેના માથે હાથ ફેરવતા કહ્યું, ‘Don’t worry. તને થોડી હાર્ટમાં તકલીફ છે પણ આપણી પાસે વર્લ્ડ ફેમસ હાર્ટ સ્પેશીયાલીસ્ટ છે. હું તારી માને આજે રાતે ફોન કરીને વાત કરીશ. તું અત્યારે આરામ કર. અને Think positive, young man ! you will be allright.’ અને નર્સને અમુક સુચનાઓ આપીને ચાલ્યા ગયા.

તે ચોખ્ખી ચણાક દૂધ જેવી સફેદ પથારીમાં આડો પડ્યો. નર્સે તેને દૂધ અને નાસ્તો આપ્યો, તે કરીને એક સમજદાર યંગમેનની જેમ ગોળીઓ ગળી લીધી. ઈંજેકશન લઈ લીધું અને હાથમાં હેરી પોર્ટરની બુક લઈને વાંચવાની શરૂઆત કરી. તેને વાંચવું ઘણું જ ગમતું હતું. તેને થતું કે હેરી પોર્ટરની જેમ મારા હાથમાં પણ જાદુની છડી આવી જાય તો ?…. અને ‘તો’ પર અટકીને તે સ્વપ્નવિહાર કરવા ચાલ્યો જતો. આજે પણ તેમજ થયું. તે ક્યારે નિંદ્રાધીન થયો તેની તેને ખબર જ ના પડી.
સાંજના સાત વાગે ડૉ. થોમસ તેની પાસે આવ્યા. તેણે આશાભરી નજરે તેમની સામે જોયું. તેઓની નજરમાં થોડી વેદના હતી. તેમણે કહ્યું કે, ‘તારી મા સાથે મારી વાત થઈ ગઈ છે. તેને તારી કંડિશન અને ઓપરેશન વિશે કહ્યું છે. તે દસેક દિવસમાં અહીં આવશે. બીજું, હું કાલે કોન્ફરન્સ માટે પેરિસ જાઉં છું. તારું ઓપરેશન મુંબઈના જાણીતા હાર્ટ સ્પેશ્યાલીસ્ટ ડૉ. વિનોદ કાંબળે કરશે. મેં તેમને તારો કેસ હિસ્ટ્રી ઈ-મેઈલ કરી દીધો છે. તારા ઘરનું એડ્રેસ પણ. તેઓ તારી મા ના કોન્ટેક્ટમાં રહેશે. ડોન્ટ વોરી, ઓલ વીલ બી ઓલરાઈટ, યંગ મેન’ અને માયાળુ સ્મિત કરતા માથે હાથ ફેરવીને તે ચાલ્યા ગયા.

સ્થળ : મુંબઈ

ડૉ. વિનોદે, ડૉ થોમસે આપેલો ફોનનંબર ફરી ડાયલ કર્યો. રીંગ વાગતી જ રહી. કોઈ રિસ્પોન્સ નહીં. લગલગાટ છ દિવસ સુધી તેમણે રોહિતની મા નો સંપર્ક કરવાની કોશીશ કરી, જે અસફળ રહી. તેઓ મુંઝાયા. કાલે તો તેમણે સિમલા જવાનું હતું. પરમદિવસે ઓપરેશન હતું. રોહિતનો કેસ હિસ્ટ્રી સ્ટડી કર્યા બાદ જરૂરી વિધિઓ અહીં જ પતાવવાની હતી. ઓપરેશન પેપર પર વાલીના હસ્તાક્ષર, ઓપરેશનની એડવાન્સ ફી તથા ઓપરેશન દરમિયાન કંઈ પણ અઘટિત બને તો તેની જવાબદરી ડો. કે સ્ટાફ કે હોસ્પીટલની નહીં રહે તેવા અનેક પેપર પર સાઈન કરાવવાની હતી. તેઓ અકળાયા, ડૉ. થોમસ પણ મને ક્યાં ફસાવીને ગયા ? દુનિયામાં પણ કેવા મા-બાપ હોય છે ! જેમને પોતાના સંતાનની પણ ચિંતા નથી. તેમણે રોહિત સાથે ફોનથી વાતચીત કરી હતી. છોકરો તેમને હોશિયાર અને સમજદાર લાગતો હતો. તેની મા ને તે ભગવાનની જેમ પૂજતો હતો અને તેની મા છે તે, તેની જરાય દરકાર પણ કરતી નથી, બીજુ કોઈ હોત તો તેના માથે આભ જ તૂટી પડ્યું હોત પણ આ, તો ડૉ. નો કોન્ટેક કરવામાંથી પણ ગયેલા છે…. ડૉ. વિનોદને ચીડ ચડી. છતાં પણ તેમણે ફાધરની રીકવેસ્ટ પર પોતાના ટાઈટ શેડ્યુલમાંથી સવારનો એક કલાક કાઢીને તેના ઘેર પહોંચીને વાતનો નિવેડો લાવવાનો નિશ્ચય કર્યો.

સવારના નવના ટકોરે તેમની કાર એક જર્જરિત મકાન આગળ ઊભી રહી. એડ્રેસ મુજબ અહીં જ રોહિતનું ઘર હતું. ભોયતળિયાના રૂમ નં 4 ની ડૉરબેલ તેમણે દબાવી. થોડીવારમાં જ દરવાજો ખૂલ્યો અને ખોલવા વાળી વ્યક્તિને જોતા જ ડૉ. વિનોદની આંખો પહોળી થઈ ગઈ. ‘તું ? તું અહીં રહે છે જુલી ?’ જુલી ચમકી ગઈ, ધ્યાનથી ચહેરો જોતા તેની યાદ તાજી થઈ, કે આમને મેં જોયેલા છે. તેણે આવકાર આપ્યો, અંદર આવવા કહ્યું. ડૉ. વિનોદે પરિચય યાદ કરાવતા કહ્યું કે હું ડૉ. વિનોદ છું. મેં તમને દીપા બારમાં ડાન્સ કરતા અને ડ્રીંક સર્વ કરતા જોયા હતાં…….

હા ! રોહિતની મા એક બાર ડાન્સર હતી. આ ડૉ. વિનોદ તેની યુવાઅવસ્થામાં મિત્રો સાથે ત્યાં જતા ત્યારે તે પૈસા ફેંકતા તેની અદાઓ પર……. જુલીને બધું જ યાદ આવી ગયું. તેણે સજળ આંખોએ તેમની સામે જોયું અને કહ્યું કે, ‘ડૉ. અત્યારના તમારી સામે ઊભેલી સ્ત્રી જુલી નથી, એક મા છે. મને ફાધરે વાત કરી હતી. દોઢ લાખનો ખર્ચ છે ઓપરેશનનો અને તેના માટે જ રાત દિવસ એક કરીને પૈસા જમા કરી રહી છું. પ્લીઝ, મને માફ કરો, મારા લીધે મારા બાળકને ઘણી જ પીડા સહેવી પડી રહી છે. પણ હું શું કરું ? અઠવાડિયા પહેલા જ સરકારે વટહુકમ બહાર પાડીને બધા જ બાર બંધ કરાવી દીધા છે.. હું…. હું… તે ચોધાર આંસુએ રડી પડી. ડૉ. વિનોદે ઊભા થઈને તેના ખભે હાથ મૂક્યો અને મોઢા પર આંગળી. ‘ચૂપ ! કશું જ હવે કહેવાની જરૂર નથી.’ તેઓ તુરંત જ પાછા ફરી ગયા.

જુલી ડરી ગઈ. હવે શું થશે ? મારો લાલ ! શું તપડી તડપીને મરી જશે ? ના.. ના.. હું કંઈક કરીશ, જરૂર કરીશ. તે પાગલની જેમ ચિલ્લાવા લાગી. અને રડતી રડતી ક્યારે ઢળી પડી તેનું તેને ભાન ના રહ્યું.

બીજે દિવસે બપોરે તેણે ડરતા ડરતા અને રડતા મોંએ હોસ્પિટલમાં ફોન જોડ્યો. તેનું હૈયું બેસી જઈ રહ્યું હતું. પતિના અવસાન બાદ રોહીતને મોટો કરવા તેણે આ કામ સ્વિકાર્યું હતું પણ રોહિતને તેની ખબર ન હતી. પણ હવે….. શું થશે ? તે કેવું વર્તન કરશે મારી સાથે ? સામેથી ફોન પર ફાધર જ આવ્યા અને તેમણે જણાવ્યું કે ઓપરેશન સફળતાપૂર્વક પાર પડી ગયું છે ! રોહિત એકદમ મજામાં છે અને તમને મલવા આતુર છે.. ક્યારે આવો છો ?

તેણે તૂટક તૂટક સ્વરે પૂછ્યું ‘ડો. વિનોદ….’

‘હા…હા, તેમણે જ ઓપરેશન કર્યું છે અને ફી પણ નથી લીધી. તમારો રોહિત નસીબદાર છે. તમારા જેવી જવાબદાર મા મળી છે તેને. અને હા, તમારા, તરફથી મોકલેલું ડોનેશન મેં હોસ્પીટલમાં જમા કરાવી દીધું છે. તમારો ખૂબ ખૂબ આભાર.’

જૂલીની આંખોમાંથી શ્રાવણ-ભાદરવો વહેતો રહ્યો. તેણે મનોમન ડૉ. વિનોદને પ્રણામ કર્યા અને સીમલા જવાની તૈયારી કરવા લાગી.

- PracI Vyas

Posted by Ashok at 6:25 PM 0 comments  

શમણું

Wednesday, February 13, 2008

શમણાં આવે ને તો યે કાળાંડિબાણ એવું સૂરજ વિનાનું સાવ ગામ
ઝાંખુંપાંખું ય હવે સૂતાં કે જાગતાં સૂઝે નહીં શમણું કે કામ
એવાં અણરૂપ અમે કેવાં લાગ્યાં કે
કોઇ લીલા રણવાસ આમ વીસરે
તકતે જોઉં ત્યાં આંખ આડે ઘેરાઇ જતી
ભીની તરબોળ ભીંત નીતરે
મારી હથેળીયુંની મેંદી ચીંધીને કોઇ કહેતું’તું - જાળવશું આમ
ઝાંખુંપાંખું ય હવે સૂતાં કે જાગતાં સૂઝે નહીં શમણું કે કામ
સળકે ચોપાસ ઠેઠ અંધારી લૂ
ને મારી ભાતીગળ ઓઢણી ચિરાતી
લીલું એકાદ પાન ઠેસમાં ચડે છે
ત્યારે રૂ-શી પીંજાઇ જતી છાતી
તડકા રે હોય તો તો છાંયડા વિનાના કહી દુ:ખને અપાય કાંક નામ
શમણાં આવે ને તો યે કાળાંડિબાણ એવું સૂરજ વિનાનું સાવ ગામ.

રમેશ પારેખ

Posted by Ashok at 9:50 AM 2 comments  

એક જ શબ્દ

Tuesday, February 12, 2008

એક જ શબ્દમાં હું તને, મારા મનનો ભાવ કહું,
પછી તારા મનનો ભાવ, મને થોડો સમજાવ કહું.
તમને જે લખેલું નથી વંચાતું મારી આંખમાં,
એને કોઈને પણ, કોઈ પણ ભાષામાં વંચાવ કહું.
ક્યાંક લખેલું છે મારું નામ તારી હથેળીમાં,
આ અટપટી રેખાઓ કોઈ જોષી પાસે ઉકલાવ કહું.
જાગતા ને ઊંઘતાં મને તારા જ સ્વપ્ના આવે,
તું હોય કે તારું સ્વપ્ન, મનને થોડું બહેલાવ કહું.
તારી હા કે ના માં ઝુલે જીવન અને મરણની પળ,
એક જ શબ્દમાં આજે, લાગ્યો જીવનનો દાવ કહું.

ગિરીશ જોશી

Posted by Ashok at 8:37 PM 0 comments  

પ્રેમ

આ પ્રેમ,
કેમ આવે છે એ ?
નથી એને પાંખો,
નથી આંખો,
નથી પગ, નથી હાથ
તોયે કેવું પકડે છે એ ?
કેવો પકડે છે એ ?
કેવો પાડે છે એ ?
કેવો ઉપાડે છે એ ?
આંખો મીંચો ને કહો જા
તો પાંપણની પૂંઠળ પહોંચી જાય છે.
તમે કહો ગા,
તો વગર કંઠે ગાય છે.
સવારની એ સાંજ બનાવી દે છે,
અને સાંજને સમે
ઉષાઓ ઉગાડી દે છે.
એને આંધળો કોણે કહ્યો ?
આંખ તો એની જ છે
કોઈએ તમારી આંખમાં
શું આંખ માંડી નથી ?


- સુન્દરમ્

Posted by Ashok at 8:20 AM 2 comments  

જીવન

માનવીએ પંખીની માફક ઉડતા શીખી લીધું છે, અને માછલી માફક તરતાં પણ.! હવે તેને જે શીખવાનું છે તે માનવી માફક જીવતાં.!

આળસુ માણસને જો સૌથી ઝડપથી કંઇ સાંપડતું હોય તો તે છે થાક…

જીવન તો દર્પણ જેવું છે. આપણે ઘૂરકીએ તો તે સામું ઘૂરકે છે, આપણે સ્મિત કરીએ તો અભિવાદનનો સામો પડઘો પાડે છે.

આ દુનિયા બે ભાગમાં વહેંચાયેલી છે. એક… જેઓ મહેનત કરે છે….અને બે….જેઓ યશ કમાય છે..!

Posted by Ashok at 7:44 AM 1 comments  

બનાવટી

પિકાસોના નામે એક કિસ્સો ચડેલો છે. ચિત્રોની દલાલી કરતા એક વેપારીએ પિકાસોની સહીવાળું પેઇન્ટિંગ તેને બતાવી પૂછ્યું; "આ ચિત્ર તમે બનાવેલું છે?"
"ના, આ બનાવટી છે." પિકાસોએ જણાવ્યું. આવું ત્રણેક વખત બન્યું. વળી, એક ચિત્ર બતાવતાં દલાલે પિકાસોને પ્રશ્ન કર્યો; " આ ચિત્ર તો તમારું દોરેલું જ છે ને?"
" ના જી, બનાવટી છે..." પિકાસોએ કહ્યું."પણ એક વાર મેંપોતે તમને આ ચિત્ર પર કામ કરતા જોયા હતા..." દલાલ બોલ્યો.
"જોયો હશે....ક્યારેક ક્યારેક હું બનાવટી ચિત્રો પણ દોરું છું" પિકાસોએ ખુલાસો કર્યો. ક્યારેક મારા જે ચિત્રો મારી અસલ કળા સુધી નથી પહોંચી શક્તા તે ચિત્રોને હું બનાવટી કહું છું.

Posted by Ashok at 7:39 AM 1 comments  

કસોટી

એક આખું મંદિર શ્વેત આરસ પહાણથી બનાવવામાં આવેલ, તેની પ્રતિમા પણ શ્વેત સંગેમરમર ની. પગથીયા પરથી કોઇ ઉપર જાય એટલે પગથીયાનો પત્થર રડે. એક વાર મુનિજી મંદિરે આવ્યા ત્યારે પગથીયા નો રડવાનો અવાજ સાંભળ્યો અને તેનુ કારણ પુછ્યું.
પગથીયા નો પત્થર કહ છે કે હું અને પ્રતિમા એક જ શિલા માંથી બનેલા છીએ છતા આટલો ભેદભાવ કેમ? મારા પર લોકો પગ રાખે અને બીજા ને મસ્તક નમાવે.... માટે હું રડુ છું.
મુનિજી જવાબ આપે છે કે જ્યારે પ્રતિમાનું નિર્માણ સમયે તુ બટકી ગયો જ્યારે પ્રતિમાનો પત્થરે ટાંકણાના અસંખ્ય ઘા સહન કર્યા.
જે ટીપાય છે તે જ તેજસ્વી બને છે જીવન માં પણ આવુ જ બને છે, કસોટી જીવનમાં આવ્યા જ કરે પણ કસોટી માંથી ઉતરે તે પૂજન યોગ્ય બને.

પંન્યાસ ઉદયકીર્તિસાગર

Posted by Ashok at 7:36 AM 2 comments  

સદગુણ

* બીજાના જે દોષોને આપણે વખોડતા હોઈએ, તે જ દોષમાં આપણે પોતે ન પડીએ, તે માટે સજાગ રહીએ તો સારું !

* મિત્રતા બાંધતા પહેલાં, સર્વપ્રથમ આપણે સ્નેહની એક વ્યાખ્યા સ્થાપિત કરીએ કે જેથી કરીને તેનો સ્વભાવ અને શક્તિ આપણને સમજાય.

* વિવેક માનવીને શુદ્ધ વિચારો દ્વારા સદગુણ તરફ દોરે છે અને પોતાનો અધિકાર સ્થાપિત કરીને એ માનવીને મિત્રાચારી બનાવે છે.

* દષ્ટિ એ આપણી કાયાની ખૂબ જ તીવ્ર ઈન્દ્રિય હોવા છતાં, તે ડહાપણને ઓળખી શકતી નથી.

* વાગશક્તિ કોઈ પણ માણસને સત્ય જ્ઞાન વગર બોલવાની ફરજ પાડતી નથી પણ વાગદેવી કહે છે કે : મારી પાસે આવતાં પહેલાં સત્યની પ્રાપ્તિ કરો અને પછી મારી આરાધના કરો.

* સદગુણ શીખવી શકાતો નથી. એને એકત્રિત કરી શકાય. એકત્રિત કરવું એટલે પોતાની સઘળી શક્તિ એકઠી કરવી, આત્મનિમગ્ન થવું.

* તમારા માટે તેઓ ખરાબ બોલે છે એમ જ્યારે પ્લેટોને કહેવામાં આવ્યું ત્યારે પ્લેટોએ પોતાના મિત્રને કહ્યું : ‘હું હવે પછી એવી રીતે જીવવાની વધુ કાળજી લઈશ કે તેઓના કહેવા ઉપર કોઈને વિશ્વાસ જ ન આવે.’

Posted by Ashok at 7:32 AM 1 comments  

વિરહ

ગલતફહેમી ન કરજે, ઐશ માટે મયકશી નહોતી;
મને પણ શેખ! તારી જેમ આ દુનિયા ગમી નહોતી.

ખબર શું કે ખુદા પણ જન્મ આપી છેતરી લેશે?
જીવ્યો ત્યારે જ જાણ્યું કે એ સાચી જિંદગી નહોતી.

નથી એ દોષ તારો કે મળ્યાં છે, ઝાંઝવા, સાકી!
પીવા હું ત્યાં ગયો કે જ્યાં ઘટા કોઈ ચડી નહોતી.

બહુ કપરા દિવસ વીત્યા હતા તારી જુદાઈમાં;
કે નહોતી રાત જુલ્ફોની વદનની ચાંદની નહોતી!

મિલનની ઝંખના તો જો! કે તારી શોધ કરવામાં,
લીધી છે રાહ એવી પણ કે જે તારી ગલી નહોતી!

વિતાવી મેં વિરહની રાત એનાં સ્વપ્ન જોઈને;
કરું શું? મારી પાસે એક પણ એની છબી નહોતી.

મહોબ્બતમાં કશું ફળ ના મળ્યું; નિર્દોષતા તો જો!
રહી એ એવી જન્નત જ્યાં દખલ શયતાનની નહોતી.

હતી એક મુફલિસી પણ દોસ્ત, પડદામાં મહોબ્બતનાં,
હતાં ફાટેલ વસ્ત્રો, એ ફક્ત દીવાનગી નહોતી.

જે મારા પર દયા કરતા હતા, નહોતી ખબર એને,
કે એક અલ્લાહ વિના મારે જગતમાં કંઈ કમી નહોતી.

ન દો ઉપચારકોને દોષ મારા મોતને માટે,
એ કુરબાની હતી મારી, એ મારી માંદગી નહોતી.

રડ્યા ‘બેફામ’ સૌ મારા મરણ પર એ જ કારણથી,
હતો મારો જ એ અવસર ને મારી હાજરી નહોતી.

બેફામ

Posted by Ashok at 7:11 AM 0 comments  

પ્રેમ

Monday, February 11, 2008

ખારાશ ગમે તેટલી રેલાય છતાં,
સાક્ષાત હું માધુર્ય સમો લાગું છું!
તું જ્યારે જુએ છે મને પ્રેમાળ બની,
રજકણ છૂં છતા સુર્ય સમો લાગું છુ.....

મુસાફીર પાલનપુરી

Posted by Ashok at 2:35 PM 0 comments  

વેદના

વાંસલડી વેદનાઓની વાગી ગઇ ફરી,
સૂતેલ શાંત ઝંખના જાગી ગઇ ફરી.
નજરે પડી ગઇ લો ફરી એમની છબી,
જવાળાઓ રોમરોમમાં લાગી ગઇ ફરી...

મુસાફીર પાલનપુરી

Posted by Ashok at 2:31 PM 0 comments  

અબોલડા

પીયુજી તને પાય લાગું,રુષણડે નવ રહી એ રે'
કહેવાની જે વાત હોય તે મોકળા મનથી કહીએ રે.
ગોરધન જેવા અબોલડાનો,
યમુના જેવો રંગ
વાતવાતમાં વાંકું પડતું, કેવો આ સંબંધ.
પારિજાતના ફુલને જળના ડામ કદી નહી દઈએ રે,
મનમાં આ મૂઝારો શાને, શાની આંટીઘૂંટી;મારી આ લીલી લાગણીઓ,
ફૂલ થઇને ફૂટી.
તાનાને પડખે રાખી આઘે નહી હડસેલીએ રે,
કહેવાની જે વાત હોય તે મોકળા મનથી કહીએ રે.

નરસિંહ મહેતા

Posted by Ashok at 2:28 PM 0 comments  

પ્રતિક્ષા....

પ્રતિક્ષા કરતી રહી એ હરેક ક્ષણે, ઘડીક ઝરૂખે, ઘડીક ઊંબરે,
આમથી તેમ વિહવળ બની દોડતી રહી,
મન માં સતત એક જ રટણ આવે છે મારો પ્રિયતમ.

ક્યારેક હ્રદયનાં ધબકાર વધ્યાં,ક્યારેક હ્રદય દ્રવી ઉઠ્યું,
ક્યારેક હર્ષોલ્લાસમાં યાદ કરી, એ પ્રથમ મિલનના સ્પંદનોને,

સરી જતી પગલી વારે વારે, એજ મિલનના સ્મરણને વાગોળતી,
હમણા આવશે મારો પ્રિયતમ, મારા મનની વાત જાણી.

લઇ લેશે મને એના આશ્લેષ માં, ભુલાવી દેશે મારી વિરહ ની પળોને,
સમાવી લેશે મને એના હ્રદય કુંજમાં........

ફરી ભણકારા વાગ્યા એન્ના પગરવ નાં, લાગ્યુ કે એજ છે પગલિ દોડી દ્વારે,
નિરાશ વદને પાછી ફરી, સ્મૃતિમાં એની ખોવાઇ ગઇ....

અજાણતા નૈન વરસી પડ્યાં, હર્ષાવેશમાં પૂર ઉમટી પડ્યાં,
અર્ધખુલ્લા અધર, અર્ધખુલ્લા નૈન પ્રતિક્ષા એની કરતા રહ્યા....

ખરેખર! એ આવી પહોંચ્યો, કહે પ્રિયે! જો તારા માટે જ આવ્યો,
હવે કોઇ જુદાકરી ન શકે આપણને, એમ કહી અધર પામવા ઝુક્યો.....

અચાનક મિલનથી પ્રિયા હર્ષાવેશમાં, જરા એક ધબકાર ચુકી,અર્ધખુલ્લા નયન સ્થિર થયા!
જાણે પ્રિયતમ ને નિરખું છેલ્લી વાર,અને પ્રિયા નિસરી હરિ ને દ્વાર.......................

સોનલ

Posted by Ashok at 2:22 PM 1 comments  

જોક્સ

Saturday, February 9, 2008

પિતાઃ બેટા તારા શિક્ષિકા બેને મારા પર કાગળ લખ્યો છે, એમાં તારી સામે ફરિયાદ છે.
પુત્રઃ પપ્પા, મારી સામે ફરિયાદ કેવી રીતે હોય? બે મહિનાથી હું નિશાળે જ નથી ગયો!

શિક્ષકઃ બોલ મનુ, દુધને સમતોલ આહાર શા માટે કહેવાય છે?
મનુઃ સર, અડધું પાણી ને અડધું દુધ હોય છે માટે!!!!!!

સંગીત શિક્ષકઃ બાળકો મને સંગીતમાં ખુબ જ રસ છે અને મારી નસનસમાં સંગીત ભરેલું છે.
મનુઃ હા સર, તમે રાત્રે સુઇ જાઓ છો ત્યારે બધુ સંગીત નસકોરા દ્વારા પ્રગટ થાય છે.

Posted by Ashok at 11:10 PM 2 comments  

ચોર

એક ચોર રાત્રે એક ઘરમાં ચોરી કરવાના ઇરાદાથી દાખલ થયો એટલામાં અવાજ થતાં પતિ-પત્ની જાગી ગયાં. પત્ની ખાસ્સી નેવું કિલો વજનની હતી. ચોરને પકડીને તે એના ઉપર બેસી ગઇ અને પતિને કહેવા લાગી, ‘હું આનું ઘ્યાન રાખું છું, તમે જલદી જઇને પોલીસને બોલાવી આવો.’

પતિ ઘરમાં આમ તેમ કંઇક ફંફોળવા લાગ્યો. ખાસ્સી વાર થઇ છતાં તે ન જતાં પત્ની અકળાઇને બોલી, ‘હજુ સુધી તમે ગયા નથી? શું કરો છો?’ પતિએ કહ્યું, ‘મારા બૂટ નથી મળતા, તે શોધી રહ્યો છું.’

આ સાંભળીને માંડ માંડ અવાજ કાઢતાં ચોર બોલ્યો, ‘અરે, બૂટ મારા લઇ જાઓ, પણ જલદીથી પોલીસને બોલાવી લાવો. ભઇસાબ!’

Posted by Ashok at 2:30 PM 0 comments  

સસલાનું સંશોધન

એક સુંદર મજાના ખુશનુમા દિવસે જંગલમાં એક સસલો પોતાના દર પાસે બેસીને ટાઈપરાઈટર પર કશુંક ટાઈપ કરી રહ્યો છે ત્યાં એક શિયાળ ત્યાંથી પસાર થાય છે.
શિયાળ: ”શું ચાલે છે?
સસલો: ”સંશોધન”
શિયાળ: ”શું વિષય છે?”
સસલો: ”સસલાઓ શિયાળને કેવી રીતે ખાઈ જાય છે તે વિશે પી.એચ.ડી. કરું છું.”
શિયાળ: ”શું ધડ માથા વગરનો વિષય છે, સસલાઓ શિયાળને ખાઈ જ ન શકે.”
સસલો: “ચાલ મારી સાથે, હું તને દેખાડું…!”

બંને સસલાના દરમાં જાય છે. થોડા સમય પછી સસલો શિયાળના હાડકાને ચાટતો ચાટતો બહાર આવે છે અને પોતાના ટાઈપરાઈટર પર મંડી પડે છે.થોડી વારમાં એક વરુ ત્યાં આવે છે અને સસલાને એક ધ્યાન થઈને ટાઈપ કરતો જુએ છે.
વરુ: “આ શું લખી રહ્યો છે?”
સસલો: “હું થિસિસ લખી રહ્યો છું કે સસલાઓ વરુને કેવી રીતે ખાઈ જાય છે”
વરુ: “અને તને લાગે છે કે આ ગધેડાને તાવ આવે તેવા વિષય પર તું ડૉકટર થઈ શકશે?”
સસલો: “ચોક્કસ! તને શંકા હોય તો જાતે જોઈ લે..”

સસલો અને વરુ બંને દરમાં જાય છે અને થોડા સમયે એકલો સસલો બહાર આવે છે અને ટાઈપ કરવા લાગી જાય છે.
અંતે એક રીંછ આવીને પૂછે છે: “શું કરે છે?”
સસલો: “હું રિસર્ચ કરું છું કે સસલાઓ રીંછને કેમ ખાય છે.”

Posted by Ashok at 2:26 PM 1 comments  

પિયુ

પે'લ્લા વરસાદનો છાંટો મુને વાગિયો
હું પાટો બંધાવવાને હાલી રે!

વેંત વેંત લોહી કાંઇ ઊંચુ થિયુંને જીવ
ને તો ચડી ગઇ ખાલી રે!

સાસુ ને સસરાજી અબઘડીએ આવશે
કાશીની પૂરી કરી જાતરા રે!

રોજિંદા ઘર કામે ખલ્લેલ પહોંચાડે મુંને
આંબલીની હેઠ પડ્યા કાતરા રે!

પિયુજી છાપરાને બદલે જો આભ હોત
તો બંધાતી હોત હું ય વાદળી રે!

માણસ કરતા જો હોત મીઠાની ગાંગડી
તો છાંટો વાગે ને જાત ઓગળી રે!!!!!!!

અનિલ જોશી

Posted by Ashok at 2:22 PM 0 comments  

કહેવાય નહી

મન મરણ પહેલા મરી જાય તો કહેવાય નહીં
વેદના કામ કરી જાય તો કહેવાય નહીં

આંખથી અશ્રુ ખરી જાય તો કહેવાય નહીં
ધૈર્ય પર પાણી ફરી જાય તો કહેવાય નહીં

એની આંખોને ફરી આજ સુઝી છે મસ્તી
દીલ ફરી મુજથી ફરી જાય તો કહેવાય નહીં

આંખનો દોષ ગણે છે બધા દીલને બદલે
ચોર નિર્દોષ ઠરી જાય તો કહેવાય નહીં

શોક્નો માર્યો તો મરશે ન તમારો “ઘાયલ”
ખુશીનો માર્યો મરી જાય તો કહેવાય નહીં

- અમૃત ઘાયલ

Posted by Ashok at 2:15 PM 0 comments  

હું

જ્યાર થી ભટકી ગયો છું;
મંઝિલે પહોંચી ગયો છું.

આ નથી મસ્તી કશાની,
હું જ ખુદને પી ગયો છું.

સાથ શોધું છું સ્વયંનો,
દૂર બહુ નીકળી ગયો છું.

જોઉં છું તસવીર મારી,
કેટલો બદલી ગયો છું.

સૌ હવે સમજાઇ જાશે,
હું મને સમજી ગયો છું.

ભવ તરી બેઠો મુસાફિર!
શબ્દમાં ડૂબી ગયો છું......

મુસાફિર પાલનપુરી

Posted by Ashok at 2:13 PM 0 comments  

અડગ

જીવન ને સ્વપ્ન માનું છું, મગર ત્યાગી નથી શકતો,
છું એવી જાગ્રુતિમાં કે વધુ જાગી નથી શકતો,

ફુલો વચ્ચે ઓ માર પ્રાણ, વાયુ જેમ ફરજે તું,
કે વાયુને કોઈ કાંટો કદી વાગી નથી શકતો,

જગતને તેજ દેવા હું સુરજની જેમ સળગું છું,
છે એક જ દુઃખ કે હું સુખના દિવસ માગી નથી શકતો,

અલગ રાખી મને મુજ પર પ્રણયના સૂર ના છેડો,
વીણાનો તાર છૂટો હોય તો વાગી નથી શકતો,

બૂરાઓને અસર કરતી નથી સોબત ભલાઓની,
ફૂલોનો રંગ કાંટાને કદી લાગી નથી શકતો,

ગુમાવેલા જીવનનાં હાસ્ય તો પાછાં મળે ક્યાંથી ?
જમાનાએ લૂંટેલા અશ્રુ પણ માગી નથી શકતો,

ગમે ત્યારે ગમે ત્યાં મેઘ વરસી જાય છે જગમાં,
રુદન ને કાજ કોઈ પણ નિયમ લાગી નથી શકતો,

જગતના ઘાવ સામે તું અડગ થઈને રહે “બેફામ”
કે પર્વતને કોઇ પથ્થર કદી વાગી નથી શકતો.

- બરકત વિરાણી

Posted by Ashok at 2:10 PM 0 comments  

મારા વિશે

દોસ્તો,


આ બ્લોગ માં કવિતા, ગઝલ, વાર્તા, લઘુ કથા, જોક્સ, સરલ રોગોપચાર, વ્યક્તિ પરિચય, સ્થળ પરિચય, સુવિચારો, પ્રેરક પ્રસંગો, કે તમારા જીવન નો બનેલો કોઇ બનાવ જેનાથી બીજાને જાણવા કે પ્રેરણા મળે, કોઇ માહિતીપ્રદ લખાણ કે કોઇ લિન્ક , બાળ સાહિત્ય જેવા વિભાગો સમાવેશ કરવાનાં છે અને બ્લોગમાં વધુ ને વધુ ગુજરાતી રચના નો સમાવેશ કરવાની મારી ઇચ્છા છે માટે આપની પાસે સ્વરચીત કૃતી હોય અને તેને આપ બ્લોગ દ્વારા રજુ કરવા ઇચ્છો તો મારો સંપર્ક સાધવા વિનંતી. તમારી પાસે સારા ગુજરાતી ગીતો (એમ પી ૩) હોય તો પણ મને મોકલવા આપ સહુ ને મારી નમ્ર વિનંતી છે અને આશા છે કે આપ તરફથી સહકાર મળશે. અમને sabrasgujarati@gmail.com પર આપની કૃતિ નો ઇંતેજાર છે.

અહીં રજુ થયેલ તમામ કૃતિ નાં કોપી રાઇટ જે તે કૃતી ના સર્જક ના કે તેના દ્વારા જેને આપેલા છે તેના જ છે અને છતા પણ તેના હક નો ભંગ થતો હોય તો મને જણાવવા વિનંતી.





અંહી અમુક મારા મન પસંદ બ્લોગસ્ ની લીન્ક આપેલ છે

સબરસ ગુજરાતી

કહો છો તમે કેમ

મેઘ ધનુષ

સમન્વય


Tell Your friends

SocialTwist Tell-a-Friend

અનુસરણ




ગુજરાતી ટાઇપ પેડ


a

aa/c

i

I

u

U

E

e

ai

O

o

au
અં
aM
અઃ
a:

ka
કા
kaa
કિ
ki
કી
kI
કુ
ku
કૂ
kU
કૅ
kE
કે
ke
કૈ
kai
કૉ
kO
કો
ko
કૌ
kau
કં
kaM
કઃ
ka:

ka

kha

ga

gha

NGa

cha

Cha

ja

za

NYa

Ta

Tha

Da

Dha

Na

ta

tha

da

dha

na

pa

fa

ba

bha

ma

ya

ra

la

va

sha

Sha

sa

ha

La
ક્ષ
kShar
જ્ઞ
Jha
દ્વ
dwa
ક્ર
kra
કૃ
kR

R
શ્વ
shva
શ્ર
shra


Online Visitor:
Online Users
Locations of visitors to this page
Total Visit:
free counter

Free Blog Counter

free counters